Onte, 24 de febrero, cumplíronse 175 años do nacemento dunha das mellores escritoras de Galicia: Rosalía de Castro.
Para todos, e para rendirlle a máis solemne homenaxe, quixen compartir hoxe dous dos seus máis fermosos poemas na miña opinión.
Para min é un verdadeiro orgullo poder compartir isto con vos posto que ela é un dos meus grandes referentes literarios e polo cal, comecei a escribir.
Desfrutádeo.
Cava lixeiro, cava,
xigante pensamente,
cava un fondo burato ond'a memoria
do pasado enterremos.
¡Á terra cos difuntos!
¡Cava, cava lixeiro!
E por lousa daraslle o negro olvido
i a nada lle darás por simiterio.
.....................
Cando penso que te fuches,
negra sombra que m'asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te m'amostras
i eres a estrela que brila
i eres o vento que zoa
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o murmurio do río,
i es a noite, i es aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin m'abandonarás nunca,
sombra que sempre m'asombras.
