Temos un conxunto de tradicións que ninguén entende.
É fermoso, miña terra, o solpor entre os montes do Courel.
É fermosa, Galiza, a dor das ondas cando morren contra a Costa da morte.
Como podo explicar o calafrío ao ver como corta a silueta do castelo de Monterrei no solpor?
Como podo explicar aos demáis o doce sabor que me deixan as túas verbas?
Galiza, amo cada un dos recunchos que están entre as túas fronteiras.
Montes, castros, costas...
Galiza, amo cada unha das verbas que nos fan únicos.
Ialma, brétema, solpor, orballo...
Os bágoas dos que tiveron que marchar.
A emigración, que tratou de matar a nosa nazón, só a fixo máis forte.
Choro ao sentir o teu verdor ao reflexar nos meus ollos de auga.
Palpar o tacto do vento.
O ar impregnado de cada unha das partes do teu corpo, furtiva amante.
O mirar dos que non nos entenden,
cando choramos de morriña,
as nosas tradicións,
o pranto ao escoitar o noso hino, as nosas gaitas, a nosa música, as nosas voces...
As nosas voces recitando o conxuro da queimada.
Nazón de Breogán.
Nai mestra.
Terra de meigas, feitizáchesme.
Desperta do teu sono fogar de Breogán.
