De nena xogaba agochada baixo a protección dun castelo.
Xogaba ás guerras, xogaba a que era un gran cabaleiro.
Un cabaleiro con todas as súas pezas: un completo cabaleiro.
Cun ferro ou cunha madeira imaxinaba unha espada.
E así se convertía na máis grande, na máis fermosa,
e eu era a que tiña os brazos máis rápidos e a que daba os golpes máis direitos.
Comenzaba a danzar, nunha danza de espadas,
na danza da guerra, na danza da vida e da morte.
O son do aceiro era fermoso: o son da imaxinación voando sen límites.
O son da liberdade de ser quen son.
Pero de novo estou aiquí enganándome: nun mundo de bonecas.
