Que mellor mostra do seu inmenso amor que este poema escrito por ela.
Ameite!
Cando presentín que estabas no meu ventre.
Unhas bágoas percorreron as miñas fazulas cando sabía que estabas ahí.
Eras a miña nena!
Sentín o teu corpo pequeno e miudiño,
o teu corazón latía tan forte,
como se buscara por onde saír para atoparse co meu.
Sabía que ti, ias ser a miña vida, o meu amor.
A nosa filla!
Cando naciches,
o primeiro que vin foron os teu olliños
buscando a mirada dos teus pais.
Cousiña pequena!
Estálame o corazón de terte ao noso carón.
Mans pequenas, fixéronse moi grandes cando por fin te puiden agarimar.
Cando por fin te puiden achegar ao meu peito.
Estou aiquí amor.
Mires cara onde mires nunca te deixarei.
Serei a túa compaña se ti queres,
aínda que estés lonxe.
Sínteme preto de ti.
Recorda...
Amámoste máis
que a ninguén e nada no mundo,
non o esquezas, miña pequena.
Canto máis creces
No hay comentarios:
Publicar un comentario