Campo de batalla.

Ca fariña xogabamos a que a aldea era un campo de batalla.

Xamáis esqucerei cando entrei naquel bar en busca de refuxio.
Un home empurrou a porta con forza e mantívoa pechada
para que non entrase ninguén máis.

Era só fariña, pero as súas faces descompostas polo medo e a adrenalina,
semelláronseme ás dos soldados da guerra
cando saben que van morrer.

Gritaban, empurraban e pedían que lles abrísemos:
"antes de que cheguen"
"antes de que cheguen, por favor!"

E eu, cos ollos cheos de bágoas,
saboreando a impotencia,
contemplei como aqueles inocentes morrían baixo una nube de fariña.

Eso si... de mentira.